بیا آیینه ها محو غبارند

     تمام کوچه ها یک غصه دارند

     نشسته گرد روی قاصدک ها

     سکوت لحظه ها را می شمارند

         من و تو راستی اهل کجاییم                        

         که همسایه تر از گل پونه هاییم

         همه دستی زسنگ ما دل ز شیشه

         بیا از دهکده بیرون بیاییم

     چشمان افق تر است انگار        دستی به دل در است انگار

     جز کرک و پری از او نمانده         «پایان کبــوتر» است انــگار

   میخام برات یه نامه ای بنویسم                 بادستای سیاه و چشم خیسم

   به خدمت امام مهربونم                             الهی که درد و بلات به جونم

   سلام به اون آقای نازنینم                          که جمعه ها منتظرش می شینم

   با بچه ها ندبه واسش می خونیم               یه جمعه آخرش میاد میدونیم

   جمعه کمه همیشه چش به راشیم             یه عمریه منتظر صداشیم

   بابا بابا بزرگ و جد و همه                           منتظرت بودن گل فاطمه

   یکی یکی سر روی خاک گذاشتن                مژه های تر روی خاک کذاشتن

   رو خاک آرزو دراز کشیدن                            گمون کنم آقاشونو ندیدن

   آخر سر دل به دعا سپردن                          آرزو هاشون رو به ما سپردن

   وه چه چشا به عشق تو خاک شدن            یواش یواش با ندبه ها آب شدن

   میگن حالا فاصله ها کم شده                     دستای نرگس پر شبنم شده

   گوش بذاری رو سبزه و دست باد                 حس می کنی بو عطر آقا میاد

 ادامه ...

خش خش پاییز است

        مه گرفته نفس دهکده را

               مادرم گفت که گرگ آمده است

بروم بره نترسد

       بروم مرغابی ...

             بروم بزغاله ...

پدرم می آید
 

       رهسپار دیار جانانم                         عازم خلوت خراسانم

       دیده ام کاروانی از شوق است            می چکدمی زمست مژگانم    

       سایه ی سرو های دلگیرم                نم نم کوچه های بارانم

       گفتم ای دل به کعبه می آیی            گفت آشفته ام نمی دانم

       من سیاهم غبار آلودم                     کرده سیل گناه ویرانم

       گفتم او مهربان و دل سوز است         می کشد شب زراه پنهانم

       او کبوتر سیاه هم دارد                     می پذیرد سیاه می دانم